Dag 20:Torres del Rio-Santo Domingo de la Calzada

De overnachting, met zijn vieren op een kamer in twee stapelbedjes, in de pelgrimsalberge in Torres del Rio hebben we met gemengde gevoelens ervaren. Ik had voor mijn “gevoel” nog goed geslapen, René had zijn draai niet kunnen vinden en Jo en Marianne hadden zowat de hele nacht op de grond voor het open raam gelegen, omdat dat zoveel frisser was. Op het pleintje was ’s avonds een gehorige dorpsbijeenkomst en de laatste hoorden we na enen vertrekken. En het was ook waar, dat wandelpelgrims ’s morgens graag vroeg willen vertrekken. Al ruim voor zessen was er volop gerommel in de douche, wc en aan het ontbijt.

Jo en ik vertrokken tegen 8.30 uur, voorbereid op weer een warme dag richting Logrono. Vlak voor de stad werden we de binnenlanden ingestuurd, via een pad waar ook de wandelaars langs gingen. Het leuke was, dat je zag hoe hier de mensen woonden en leefden. Heel armoedig en wat ze over hadden boden ze te koop aan aan de pelgrimgangers. Ook kwamen we er langs een groot volkstuinencomplex waar erg druk gewerkt werd. Mijn groene vingers begonnen gelijk te jeuken.

Op het marktplein, met centraal de kathedraal Santa Maria de la Redonda, was het erg gezellige drukte. Op de terrasjes, maar er werd ook een vlooienmarkt aan de gehouden. Erg leuk.

Marianne en ik konden later de stad makkelijk verlaten en op weg naar Navarrete werd het erg druk en liepen vele vrouwen in prachtige kledij, echte flamenco jurken. Hoe verder we kwamen, des te drukker het werd. Achteraf bleek er een dansgroep te gaan optreden, terwijl er een volksfeest plaatsvond in de bosrijke omgeving van het stuwmeer. Wij genoten van de kleurrijk geklede vrouwen en fietsten om het stuwmeer. Dit waren voor ons de slechtst befietsbare paden, losse grind, gravel en een bijna onneembare beklimming tot 12 %. Gelukkig stond voor ons de lunch gereed en hebben we in de schaduw en lekker aan de waterkant een tijdje kunnen bijkomen. Ondertussen had René overnachting kunnen regelen in Santo Domingo de la Calzada. Dat was nog wel 30 km verderop, maar het was nog maar iets over drie.

Gestimuleerd door de mooie omgeving en geurige korenvelden ging Jo mee verder op pad. De moeilijkste beklimmingen hadden we gehad, maar het was er wederom erg heet. Het verhitte asfalt knisperde onder je fietsbanden. Via diverse kleine dorpjes, waar geen mens op straat te zien was, kwam Santo Domingo steeds dichterbij. Met een voldaan gevoel bereikten we na 89 km rond zes uur de stad en op een druk bezocht terras in het centrum stond wederom een lekker koud pilsje op ons te wachten.