Dag 18: Saint-Jean-Pied-de-Port - Urroz 67 km

Na een gezellige avond met Jo, René en Marianne in het drukke St. Jean-Pied-de-Port, zijn we vanmorgen om 8:30 vertrokken. Een dag met nieuwe begeleiding en ondersteuning. Marianne startte met fietsen en vanaf de start was het gelijk een grauwe, grijze, mistige bedoening. Nog geen 500 meter na de start kregen we meteen een steile beklimming, dus dat was een goede opwarmer voor de rest van de dag. Daarna lag het tempo even lekker hoog en werden we pas na 14 km door de volgauto met René en Jo ingehaald. Na wat bemoedigende woorden, zijn we richting Spaanse grens (Valcarlos) gereden. Daar begon het zwaarste gedeelte van de ochtend, een klim van 7-9 % over een afstand van 16 km. Veel vals plat, steile klimmetjes en haarspeldbochten, allemaal omhoog. Dat heeft ons de nodige zweetdruppels gekost. En bovendien was het miezerig en regenachtig. En naarmate we hoger kwamen werd het kouder en mistiger. Het zicht was soms niet meer dan 50 meter. Eigenlijk toch een beetje gevaarlijk om er te fietsen, juist ook omdat het best een drukke doorgaande weg was.

Om 11.30 uur bereikten we de top, Ibaneta op 1057 m, en we waren er letterlijk en figuurlijk in de wolken. Anderhalve kilometer verderop was de eerste gelegenheid om koffie te drinken en geloof maar dat die lekker was, met een stuk gebak erbij. Leuk was het daar weer twee fietsers te ontmoeten, die we in Noord Frankrijk ook gezien hadden. Ook daar hebben we onze eerste Spaanse stempel gehaald op een pelgrimslocatie nabij de tourist information.

Marianne fietste nog een stukje mee, tot aan Espinal, 7/8 km verderop, waar een heerlijke lunch gereed stond. Overal was aan gedacht, goed gedaan Jo en René. Ondertussen had René ter plaatse een overnachting geregeld in Urroz-Villa, zo’n dertig km verderop. Na de inwendige mens versterkt te hebben, nam Jo het fietsen over en zijn we om 13.30 uur vertrokken richting Urroz.

Het was nu prettig om te fietsen, want zo koud en nat als het ’s morgens was, zo warm en droog was het ’s middags. We reden langs akkers en korenvelden en weldra begon ons boerenhart sneller te kloppen, toen we de geur van het gedorste koren roken. We genoten beiden van de omgeving, de rust en de prachtige uitzichten. Ook de bergen werden steeds grootser.

Het fietstempo lag best hoog, omdat we, afgezien van enkele klimmetjes, voornamelijk gingen dalen. Soms met snelheden van boven de 40 km, toch even billen knijpen door deze snelheden. Juist door deze snelheden bereiken we Urroz-Villa al om 15.15 uur en werden we door René en Marianne op een terras ontvangen met een lekkere kop koffie. Overigens was dit een klein dorpje met een kerk, café, restaurant, een hotel en een tiental huizen.

We hebben ons hotel opgezocht, onszelf opgefrist, een pilsje gaan drinken om daarna lekker uit eten te gaan. Maar, wat we niet wisten, is dat de meeste restaurantkeukens in Spanje pas om 21.00 uur open gaan. Dus nog even honger lijden!!!!!!!!

P.S. Na afloop van de dag kwam ik er pas achter waarom Marianne zo gemakkelijk de beklimmingen nam: ze had een speciaal geprepareerde lichtgewicht fiets van haar vriendin geleend, ze was enkele keren met haar personal trainer in Nederlands heuvelachtig terrein wezen trainen en had de nodige (fietservarings) adviezen van haar man meegekregen.