Dag 7: Hénonville - Épernon 102 km

Na onze nachtrust in het Best hotel zijn we met zijn drieën in de auto teruggereden naar Hénonville, waar onze beide fietsen netjes achter het hek bewaard stonden. Jo haar fiets hebben we in de auto geladen, paste precies, en mijn fiets werd opgepakt om de tocht voort te zetten. Terwijl we probeerden een logeeradres te regelen, wat me in het Frans toch weer niet lukte, kwam de zorgzame overbuurvrouw vragen hoe het allemaal ging. Zij heeft voor ons, in het Frans natuurlijk, een overnachting voor mij geregeld in Épernon. Een stukje buiten de route. Straks meer daarover.

De eerste beproeving kreeg ik al gelijk voor de kiezen, want om Hénonville uit te komen begon er al een klim van 10 %. Deed ik even lopend. Het eerste gedeelte was toch wel pittig, want bij Perchay was ook een klimmetje van 5-7 %. Het viel me allemaal niet tegen en bij mijn eerst rust om 12.00 uur had ik er toch al 22,7 km opzitten.

In Oinville ontdekte ik het eerste echte terras sinds enkele dagen, dus afstappen voor een café du lait. Verrassend stopten daar ook de dames, die ons gisteren passeerden. We hebben gezellig samen koffie gedronken, met een echte nederlandse stroopwafel (dank je wel Mirjam). Voor hen was morgen de laatste fietsdag en werden ze ook opgehaald vanuit Nederland. De tijd was te kort om alles van elkaar te weten te komen, maar het vervolg ging ook niet zonder slag of stoot. Mirjam had de fietssleutel van José (te) goed bewaard. Alle tassen overhoop en………..gevonden. Ik mocht een stukje mee opfietsen, want hun eindbestemming voor vandaag was Mézières. Snel ontdekte ik dat mijn conditie het net kon trekken tegen deze dames van zo’n 25 jaar jonger dan ik. Maar we wachtten steeds netjes op elkaar. In Mézières hebben we nog even wat gedronken, zomaar ergens langs de weg en werden adressen gewisseld. De eerste pelgrimscontancten zijn gelegd.

Nog geen 5 km verder werd ik ingehaald door een sportieve vrouw op een racefiets, die aan mijn Jacobsboekje zag dat ik ook uit Nederland kwam. Zij kwam uit Ammerzoden, dus niet zo ver uit de buurt. Samen zijn we ook verder gefietst, maar nu had ik helemaal geen schijn van kans. Maar ook geen probleem, als ik bij de beklimming niet kon bijhouden stond ze mij boven op te wachten. We moesten allebei zowat naar hetzelfde eindpunt. Zij wilde naar Maintenon en ik naar Épernon. Toen ik in Tacoignières mijn rust/eet/drinkpauze pakte is zij verder fietst.

Er stonden mij toen nog wel ruim 30 km te wachten en het was al 17.00 uur geweest. Het tempo lag laag, niet alleen door de vele beklimmingen, maar vooral door de stevige wind. Die kwam maar van één kant, altijd van voren. Ik voelde me best nog wel fit en had gepland ongeveer om 19.30 op de plaats van bestemming te zijn.

Dat lukte me ook, want om 19.20 reed ik Épernon binnen, zag er gelijk een plattegrond. Foto gemaakt en verder gereden. Gelijk de eerste de beste hoofdstraat die ik inreed was mijn bestemming op nummer 29. Ik stond zowaar voor een grote kloostermuur. Ik belde er aan, gelijk ontsloot de poort en stond moeder overste achter de deur. Zonder iets te vragen begreep ze al waarvoor ik kwam. Fiets wegzetten, tassen pakken en gelijk werd me de kamer, douche en eetzaal gewezen. Ik kon nu nog eten tot 8 uur. Binnen werd ik aangekondigd als Pélèrine de St Jaques.

Ik heb lekker gegeten met een goed glas wijn, gedoucht, nu nog zelf mijn bed opmaken en dan slapen. Wel verdiend na 102 km.